Viva El Paso!

Buenos días!

Het weekend bij Karin en Robert in El Paso zit er op en ik heb alweer een paar dagen gewerkt bij St. Ann’s. Op zich was 3,5 dag best kort om bij te kletsen met Karin én een hele nieuwe omgeving te verkennen, maar het is volgens mij toch wel gelukt!

El Paso is totaal anders dan New York. Het is kleiner en rustiger (wel nog een kleine 700.000 inwoners), het ligt midden in de woestijn en tegen de Mexicaanse grens. Met Spaans kun je er erg goed uit voeten, maar toevallig spreek ik dat niet (behalve dan de ‘buenos días’)! El Paso is alles wat ik me van Amerika voorstelde, maar dan met een Mexicaans tintje. Om een voorbeeld te noemen: je hebt bijna voor alles een zogenaamde ‘drive-thru’. Voor allerlei soorten eten, pinautomaten en apotheken. Zo haalden Karin en ik de eerste avond donuts bij de drive-thru… Een grappige ervaring!

Karin en Robert wonen in een heel mooi gedeelte van de stad, in een soort park met gemeenschappelijke faciliteiten, zoals een zwembad. Hun huis is erg groot en mooi gelegen met uitzicht op de woestijnrode heuvels. Als je in hun tuin zit, zit je eigenlijk midden in de natuur. We hebben er de afgelopen dagen allerlei dieren zien langskomen, met als hoogtepunten een coyote en kolibries!

Op vrijdag zijn Karin en ik op pad gegaan om El Paso te verkennen. In het centrum hebben we een rondwandeling gedaan langs de belangrijkste gebouwen. De meeste oudere gebouwen dateren van rond 1912, het is dus niet echt een oud centrum. Het was die dag erg warm en het was dus een goed moment voor de typisch Mexicaanse ‘aguas frescas’. In de middag zijn we onder meer naar de ‘Walmart gegaan’. Hoewel je het zo gek niet kunt verzinnen of ze hebben het in deze winkel, kochten we uiteindelijk alleen wat eten en drinken voor de volgende dag.
In de avond hebben we Karins favoriete Mexicaanse gerecht, ‘Tamali’s’, gegeten. Verder stond ‘Viva El Paso’ op het programma, een mooie show in een openluchttheater. Er was veel muziek en dans, met mooie kostuums. Hiermee leerden we op een luchtige manier de geschiedenis van El Paso kennen, van de tijd van de Indianen, tot die van de Spanjaarden en Mexicanen, tot nu.

De volgende dag gingen we al vroeg uit de veren, om voor de allerergste hitte in het nationaal park ‘White Sands’ in de staat New Mexico te zijn. Dit is een park met – zoals de naam al een beetje verklapt – witte zandduinen. Het zand is zo wit, omdat het uit gips bestaat. Het was ooit een zee, wat je je met de droogte van nu niet kunt voorstellen. De witte zandduinen strekken zich uit zover als je kunt kijken en dit is erg spectaculair. Van extreme warmte hadden we overigens gelukkig niet veel last: het bleek die dag flink bewolkt te zijn (zéér donkergrijs) en we kwamen halverwege zelfs terecht in een zandstorm. Dat was weliswaar best pijnlijk (we werden gezandstraald), maar het leverde ook hele mooie uitzichten op. Na een wandeling van 3 uur en nadat ik mijn eerste stempel in het ter plekke gekochte ‘nationale parken paspoort’ had gezet, gingen we op weg naar Cloudcroft en Ruidoso. Deze dorpjes liggen in een groene bergachtige omgeving. Weer heel wat anders dus dan White Sands.

Op zondag hebben we in de ochtend lekker rustig aan gedaan. We hebben in de tuin ontbeten en daarna hebben Karin en ik een duik genomen in het zwembad. We zagen er vast heel professioneel uit: Karin met badmuts en ik met zwembril! Al kletsend hebben we lekker baantjes gezwommen.
In de middag gingen we op pad naar het volgende bijzondere natuurpark: state park ‘Hueco Tanks’. Dit is een gebied met grote, roodkleurige rotsformaties, waar de indianen ooit muurtekeningen op hebben gemaakt. Het was een hele klautertoer om de mooie plekken te vinden, iets wat Karin en mij niet altijd even soepel en zonder lachen afging! Maar het was echt de moeite waard. Het park is schijnbaar ook een belangrijke hotspot voor klimmers. Vanuit de hele wereld komen klimmers hier naartoe om bepaalde skills te oefenen. Onderweg kwamen we Sid tegen, een Amerikaan die hier regelmatig als een spiderman over de rotsen klautert. Wij vroegen hem of hij ons kon uitleggen waar we mooie muurtekeningen konden vinden. In plaats van uitleg, kregen we een privétoer onder zijn begeleiding, naar een aantal mooie tekeningen. Daarna kregen we ook nog een klimdemonstratie van hem. Dat was erg indrukwekkend! Inmiddels was het al zo laat, dat we de laatste wandelaars in het park waren… Daardoor hebben we nog wel wat dieren kunnen zien, van een schattig konijntje tot een ‘white velvet ant’, een mier die er met zijn witte pluizen best schattig uitziet, maar schijnbaar een ontzettend pijnlijke beet heeft. Dat lazen we overigens pas achteraf!

Na het klauteren in Hueco Tanks, waren we wel toe aan eten en drinken. Daarvoor gingen we naar het favoriete restaurant van Karin en Robert, ‘Cattleman’s Steakhouse’. Onderweg daarheen, zijn we nog even gestopt bij één van de Spaanse missiekerkjes in de omgeving van El Paso. Cattleman’s Steakhouse ligt in de middle of nowhere, maar was erg groot en drukbezocht. Ik geloof niet dat ik ooit eerder een steak gegeten heb (behalve dan biefstuk), omdat ik niet zo’n grote vleeseter ben, maar nu kon ik natuurlijk niet achter blijven. Ik moet wel zeggen dat de Rib-eye die ik had, erg lekker was. Tijdens het eten verscheen in de tuin nog een Coyote (wij zaten binnen hoor..!), die afkwam op de resten van vlees van het restaurant. Het voelde niet heel natuurlijk, maar het was toch echt een wilde coyote die we rustig konden bekijken.

Maandag was het helaas alweer tijd om afscheid te nemen. Nadat we Robert hadden afgezet op kantoor, hebben Karin en ik nog 2 laatste dingen bezocht: een Mexicaanse winkel en ‘Fort Bliss’. Fort Bliss is de op één na grootste Amerikaanse militaire basis, die ik voor vertrek nog wel even gezien moest hebben. De militairen wonen hier met hun gezinnen en de basis heeft alles te bieden wat ze nodig hebben (scholen, winkels, sportfaciliteiten, restaurants, bioscoop, theater, etc.). Het was wel leuk om hier even doorheen te lopen en te rijden.

Need I say more? Het was een erg geslaagd weekend! Karin en Robert, nogmaals bedankt voor jullie gastvrijheid!

Veel liefs, Moniek